ROZDZIAŁ 2

Słońce wpadło do pokoju, tak, że obudziłem się po niecałych sześciu godzinach snu.
Z jękiem przetoczyłem się na łóżku i nakryłem głowę poduszką, tak by światło do mnie nie docierało.
Wstałem z westchnieniem,  rozsuwając cienkie zasłonki, wyjrzałem za okno. Kilka osób uprawiało jogging albo wyprowadzało psy. 
Nie wyobrażałem sobie, że tak wcześnie mógłbym iść na spacer nie mówiąc już o gimnastyce.
 W ciągu następnych kilku minut, byłem uszykowany by zejść na dół.
Koło moich drzwi znajdowały się schody, zszedłem po nich i znalazłem się na korytarzu, który prowadził do kuchni. Przy okrągłym stole siedziała Danielle i jadła śniadanie, wciąż była ubrana w wczorajsze rzeczy.
Dziewczyna widocznie ucieszyła się na mój widok.
- Dobrze spałeś? - zapytała , nalewając sobie gorącą kawę do kubka.
- Boli mnie kark, ale po za tym spało się dobrze. - Usiadłem przy stole, czując jak przez moje ramię przeszywa się ból.
- Może kawy? Własnie się parzy. - sięgnęła po kubek i wręczyła mi go.
Nalałem sobie kawy i usiadłem przy stole. Zapatrzonym wzrokiem spoglądałem na Danielle.
- Masz jakieś plany na dziś? - Spytałem udając głupka, bo przecież dobrze wiedziałem z kim się dziś spotka.
- Nie, raczej nie. - Skłamała.
- Mhm, to może pójdziemy gdzieś razem? - zapytałem, oczekując na następne kłamstwo z jej strony.
- Wiesz Hazza, jestem zmęczona, nie mam ochoty dziś nigdzie wychodzić. - odparła bezczelnie, kłamiąc mi prosto w oczy, z głupawym uśmieszkiem.- Przynajmniej jak na razie. - dodała. 
- Jasne. - Zakończyłem rozmowę.
Odechciało mi się jeść. Pochylając się nad stołem, przesunąłem delikatnie talerz, dziękując odeszłam od stołu idąc w stronę salonu. Położyłem się na kanapie i podpierając brodę rękoma, zacząłem intensywnie myśleć.
Nie wiem, czego mam się jeszcze spodziewać z jej strony, bałem się.
Rozglądałem się po pokoju, słysząc Dani, jak krząta się po swoim pokoju. Mogłem się domyśleć co robi. Ona chce wyglądać idealnie, jak anioł. Mój anioł.  Po prostu chce się upodobać Liamowi.
Wyciągnąłem z kieszeni telefon, pomyślałem, że warto się spotka z El, moją drugą przyjaciółką. Długo się nie widzieliśmy. Napisałem sms'a prosząc o spotkanie, a w odpowiedzi otrzymałem krótką odpowiedź 'jasne'.
*
W wiszącym na ścianie lustrze przelotnie i nie wyraźnie Dostrzegłem sylwetkę Dani. Ubrana była nieziemsko. Niby na luzie, a zarazem elegancko, a jej włosy były naturalnie skręcone.
Mam coraz bardziej zjebany humor - pomyślałem.
Skąd mam wiedzieć, ze ten drań nie weźmie ze sobą swoich kumpli. Nie chce żeby cierpiała tak jak ja, kiedy Ci idioci się ze mnie wyśmiewają.
- Wychodzę. - krzyknęła otwierając drzwi.
- Hej, Danielle, ale gdzie? - spytałem oburzony.
Po jej oczach wywnioskowałem  ze nie wie co ma powiedzieć. Zachłannie zaczęła podgryzać dolna wargę  a rękoma ugniatała dłuższa bluzkę.
- Em, idę się spotkać z dawną znajomą,
- Nie kłamiesz? Obiecałaś. - wyciągnąłem  w jej stronę mały palec w geście przysięgi.
- Nie kłamie. - chwyciła, po czym wyszła z wdziękiem, trzaskając drzwiami.
Znałem ja na wylot, nigdy bym nie pomyślał ze posunie się do tego czynu. Takie kłamstwo? Chwyciła ten cholerny palec. Oczywiście tak, ja go jej podsunąłem, ale wolałabym żeby go nie chwytała.  Była moja przyjaciółką, w dodatku jedyną i najlepszą, oczywiście nie licząc Eleanor.
- Właśnie Eleanor - powiedziałem sam do siebie.
Wzięłam kurtkę w ręce, klucze i komórkę, po czym szybkim krokiem udałem się w stronę parku.
Po paru minutach, byłem już na miejscu, usiadłem na wolnej ławce, schowałem twarz w rękach i zacząłem płakać. Tak bardzo się martwiłem.
Zauważyłem ze Elka idzie w moja stronę, wiec szybko wytarłem łzy.
- Hej. - przywitała się, przytulając mnie. - ej Harry czy Ty płakałeś? - spytała chwytając mnie za policzek.
- Nie, nie to nic takiego, coś mi do oka po prostu wpadło. - powiedziałem dla zmyłki.
- Wszystko dobrze? Harreh martwię się o Ciebie!
- eh, chodzi o Danielle.
- wygadaj się. - powiedziała, przyciągając mnie do siebie.
- Wiesz, ze pracujemy w tej małej knajpce, prawda?
Przytaknęła, dając mi znak, ze mam kontynuować.
- Boże. - chwyciłem się za włosy.- Nie wiem od czego mam zacząć.
- Hazza nie denerwuj się - uspokajała - najlepiej zacznij wszystko od początku.
- Okej. No wiec, od kiedy zaczęliśmy tam pracować, co wtorek regularnie zaczęła przychodzić tam czwórka przyjaciół. Liam, Zayn, Niall i Louis. Od kiedy dowiedzieli się, ze jestem gejem, zaczęli mnie przezywać od pedałów homoseksualistów, śmieją się ze mnie i robią wszystko, by mnie ośmieszyć. Widać, ze bardzo dobrze się przy tym bawią. A najgorsze jest to, ze jeden z nich - Liam, dostawia się do Dani i dziś się nawet spotkali. Nawet nie wiesz jak to cholernie boli.
Danielle myśli, ze ja o niczym nie wiem, ale wczoraj przeczytałem jej sms'a. Umówili się na randkę. Wiem, ze nie powinienem  ale boje się o nią  Boje się ze on ja zrani, albo sprowadzi na zła drogę. - zaczęłam szlochać w ramię przyjaciółki. - Okłamała mnie, ze idzie się spotkać z dawną znajomą. - gestem dłoni wykonałem cudzysłów  - Mogła mi powiedzieć, ze się z nim spotyka, lepsza najgorsza prawda, niż najlepsze kłamstwo.
Dziewczyna spojrzała na mnie z żalem w oczach.
- Harry wiem ze  nie jestem dobra pocieszycielka, ale myślę ze Danielle jest już na tyle dorosła, że potrafi o siebie zadbać. Jestem wręcz pewna, ze prędzej czy później Ci powie, ze spotyka się z tym całym Liamem. - te słowa z jej ust wypływały bardzo wiarygodnie. - A jeśli chodzi o o ta resztę chłopaków to olej ich I nie słuchaj, tak jak by nie istnieli.
- Nie da się tak, jak na każdym kroku ktoś z Ciebie drwi. - powiedziałam, a przyjaciółką momentalnie mnie przytuliła.
- Będzie dobrze - pocieszyła.
*
Od dłuższego czasu siedzę tu z El I chyba wariuje. Mam wrażenie że słyszę tych idiotów. Chyba za dużo o nich myślę, ale tym razem się nie myliłem.
- Patrzcie chłopaki nasz pedałek chyba zamienia się w hetero - powiedział Zayn.
- Eleanor? - krzyknął z zdziwienia Louis.
- Znacie się? - zapytaliśmy jednocześnie.
Eleanor spojrzała w moją stronę, nie odzywając się.
- Mniejsza o to, teraz może pogadamy o naszym Harrym - przeciągał Mulat.
- Skończ! - uniosła się Eleanor.
- Bo co? Zabronisz mi? Bronisz geja?
- Nie przeginaj Malik
- Spierdalaj Tomlinson. - pozdrowił go środkowym palcem. - Bronisz ta dziwkę  Bo pewnie masz ochotę ja przelecieć, co?
- Przegiąłeś Chuju, jak śmiesz mówić tak o niej?
- hahaha, no Patrzcie chłopaki ckliwy się odezwał - drwił I nie przestawał.
- obrażaj sobie mnie od gejów, pedałów i innych, ale nie waż się tak mówić do Eleanor.
-  czy Ty mi grozisz? - spytał wściekły.
- może? ale chuj Ci do tego.
- jeszcze jedno słowo w kierunku mojej osoby a pożałujesz idioto! - zagroził.
- nie boje się Ciebie. - powiedziałam, ze strachem. Skłamałem - balem się.
W oczach chłopaka widać było złość. Był niezmiernie wściekły, dłonie zaciskał w pieści.
- Pożałujesz tego. - wymierzył cios prosto w mój nos. - Sam się o to prosiłeś pedale!
Zrobiło mi się straszne gorąco.  Poczułem jak po mojej twarzy spływa krew. Naturalna reakcja   chwyciłem nos. Strasznie bolał  nie zdążyłem się zorientować, a w moja stronę został wymierzony kolejny, tym razem w brzuch, schyliłem się z bólu  i następny znów w twarz tym razem z kolana.  Zrobiło mi się ciemno przed oczami i opadłem na ławkę poczułem jak chwyta mnie za ramie, lecz ktoś go zdążył powstrzymać przed następnym ciosem.
- Skończ Malik, przeginasz! - krzyknął Horan.
- Zostaw mnie Nialler, chuj musi wiedzieć gdzie jego miejsce. - Próbował się wyrwać z uścisku blondyna.
- Ogarnij się Zayn - uderzył go Louis w policzek.
Mulat w Końcu wyrwał się z uścisku słabszego I ponownie ruszył w moja stronę.
- pożałujesz tego Styles - ponownie zagroził. Tym razem dając mi spokój.
- Odwalcie się od niego albo zaraz zadzwonię po policje. -  odezwała się Eleanor, która była w szoku.
- Tez mi grozisz? Chcesz również pożałować jak Twój kolega? - posunął się do czynu karygodnego, byłby w stanie uderzyć kobietę? Co to za facet.
- Pomocy! - krzyknęła Eleanor , tak mocno I głośno jak tylko potrafiła.
- Uciekamy! - krzyknął Louis I Niall jednocześnie.
Przyjaciółka opadła na ławkę.
- Boże, Harry trzeba zadzwonić po pogotowie.
- Nie, nie dzwon, proszę - ubłagałem. - po Prostu zaprowadź mnie do domu.
- Harry ja Przepraszam to moja wina.
- Nie El, Ty nic nie zrobiłaś  chciałaś tylko Pomoc, ale teraz wiesz jak to wygląda  Powiedziałem Ci teorie, I dodatkowo widziałaś praktykę. - zaśmiałem się.
- Nie widzę nic w tym śmiesznego. - chwyciła mnie pod rękę, I powoli kierowaliśmy się w stronę domu.
- Powiedz mi skąd znasz Louisa?
- Długa historia. - Boże El z Tomlinsonem, Danielle z Liamem. Coś jeszcze?
-Mamy czas kochana - uśmiechnąłem się szczerze.
- Poznałam Louisa w liceum, byłam w nim zakochana. Pewnego dnia, ktoś mi powiedział, ze on tez coś do mnie czuje, i ze jeżeli chce z nim być, to mam wyjść przed szkole. Od razu pobiegłam  tak szaleńczo go pragnęłam  Gdy się tam zjawiłam po prostu mnie wyśmiali  on i jego koledzy. - Takie wybryki chyba maja w zwyczaju.
- Niall, Zayn i Liam?
- Nie inni koledzy. Ale słuchaj - klepnęła mnie w ramię - gdy już się skończyło to piekło, to Tomlinson się we mnie zakochał, a ja mam go gdzieś, i tak jest do dziś, on mnie kocha i uświadamia mnie o tym co jakiś czas, a ja nie jestem gotowa.
- Rozumiem, teraz wiesz jak ja się czuje, dziękuje El, nawet nie wiesz ile to spotkanie, mimo nieszczęść dla mnie znaczy. - słabo się uśmiechnąłem.

Przez resztę drogi milczeliśmy.  Cały czas czułem wzrok ludzi, skierowany ku mojej osobie.
Musze wyglądać okropnie.
Stanęliśmy przed mieszkaniem. Otworzyłem drzwi I przepościłem dziewczynę.
- trzeba opatrzyć te rany. - Powiedziała, ciągnąc mnie w stronę toalety.
*
Po godzinie, udało mi się delikatnie mówiąc wyprosić Eleanor. Oczywiście nalegała zostać, chciała mi Pomoc, ale zapewniłem ja ze wszystko jest dobrze I sobie poradzę. Dostałem Lód I teraz jest już wszystko w porządku, Nosa raczej nie mam złamanego.
Usiadłem się na kanapie i włączyłem sobie telewizor. Skakałem po kanałach, nic nie leciało  wiadomości  bajki, zwierzęta  sport, ciągle to samo. Oszaleć można. W końcu kiedy znalazłem film, który mnie zaciekawił, ale do domu weszła Danielle. Cofnij, Danielle z Liamem. Co on tu robi?
Przyjaciółka spojrzała się na mnie, jak bym własnie dokonał jakieś zbrodni.
- Boże Harry, co Ci się kurwa stało? - podbiegła do mnie, delikatnie odsuwając lód od Nosa. - kto ci to zrobił?
- Okłamałaś mnie - zmieniłem temat. - Dawna koleżanka, to Liam?
- Kurwa Przepraszam Hazza! - jasne, bo Przepraszam wszystko zmieni. - kto ci to zrobił? - powtórzyła.
- Spytaj kolegę. - kiwnąłem głową w jego stronę.
- Nie wierze. - powiedział brunet, ciągnąc się za włosy. - Przepraszam zaraz przyjdę.
Wyszedł.
*oczami Liama*
Zayn przegiął.
Czy można się posunąć do takiego czynu i ze względu na orientacje, kogoś tak pobić? Nie wierzyłem. Wyciągnąłem telefon i wybrałem numer Chłopaka.
Kilka sygnałów. No w końcu, odebrał.
- Zayn, jak mogłeś? - bez przywitania zacząłem krzyczeć.
- O co ci chodzi? - zapytał zdezorientowany.
- Już nie udawaj ze nie wiesz. Jak mogłeś tak pobić Harrego?
Pytanie za pytanie.
- ha, czy ty go jeszcze bronisz? - wkurwiłem się.
- jesteś bezczelny. - krzyknąłem. - nie mam ochoty z tobą rozmawiać, policzymy sie potem Malik.
Nacisnąłem czerwona słuchawkę.
Kurwa jak on mógł tak postąpić. Żal mi przyjaciela Dani.
Wszedłem z powrotem do ich domu.
*oczami Harrego*
Znów się pojawi w drzwiach. Mimo że przy wypadku go tam nie było, mam wrażenie że jednak on tez był w to zamieszany. Nie wiem, może się mylę.
- Harry, ja naprawdę za niego przepraszam - szedł niepewnie w moja stronę - Nigdy bym nie pomyślał ze Malik, jest zdolny do takiego czynu, znam go od lat uwierz. Lubi się naśmiewać, wiem, ale nigdy go nie widziałem agresywnego, aż nie mogę uwierzyć, ze mógł ci taka krzywdę wyrządzić. - usiadł na brzegu kanapy.
- Liam, nie wiem czy mogę ci wierzyć.
- Wiem, ze ci trudno, rozumiem Cię. Ale ja ci nic nie zrobiłem, i myślę  ze my moglibyśmy zacząć od początku.
Co on ma na myśli?
- Jestem Liam - wyciągnął w moja stronę dłoń. - zapomnijmy teraz o Zaynie.
Spojrzałem na niego niepewnie, aczkolwiek również wyciągnąłem dłoń. Kiwnąłem głową. - Harry.
Danielle klasnęła w dłonie.
- będzie dobrze Kochanie - powiedziała przytulając mnie od tylu. Liam spojrzał na nas ze zdziwieniem.
- jestem zazdrosny. - powiedział  robiąc przy tym smutna bluzkę.
- Spróbuje Ci ja oddać. - powiedziałem z uśmiechem.
- Naprawdę? - spytała Dani prawie się krztusząc własna ślina.
- Tak, dam wam szanse - byłem pewniej swoich słów. - Ale bez kłamstw.
- Obiecuje.  - objęła mnie, i mocno przytuliła.
- Jesteś moja przyjaciółką i uwierz ciężko mi jest się pogodzić, ze komuś mam cię oddać, ale ufam ci i wierze ze żadnej głupoty nie wyrządzisz. Pamiętaj tutaj mam tylko ciebie. - trzymałem ja mocno w objęciach - Kocham cię jak siostrę.
- na zawsze razem. - szepnęła w moje loki.
- na zawsze.
- To może zjemy coś? - zaproponowała, a ja z chłopakiem ucieszymy się jak dzieci.
Udaliśmy się do kuchni. Ja z Liamiem usiedliśmy przy stole, a Danielle przygotowywała kolacje.
- myślę, ze mogę ci zaufać? - spytałem niepewnie.
- jak nikomu innemu, stary. - uśmiechnął się ukazując szereg białych zębów.
*
Po kolacji wygłupialiśmy się, śmialiśmy,  przede wszystkim dobrze się bawiliśmy.  Oglądaliśmy babskie filmy, które Dani sobie zażyczyła, wiec ja z brunetem zdążyłem się poznać.
Polubiłem Liama, i myślę że nawet mógłbym się z nim zaprzyjaźnić.

~~~

Dziękujemy za komentarze! Wasze miłe słowa motywują nas do dalszej pracy, oczywiście zachęcamy do komentowania również tego rozdziału. Następny pojawi się, w przyszły poniedziałek. 

pozdrawiamy! :)